Obowiązkowa obrona oskarżonego

Orzecznictwo Sądu Najwyższego, podobnie jak piśmiennictwo, wiąże okoliczności utrudniające obronę z właściwościami osobistymi oskarżonego, fizycznymi (wiek, stan zdrowia, sprawność poszczególnych narządów zmysłów) lub psychicznymi (stopień sprawności umysłowej, zaradność lub nieporadność). Przewidziana w art. 79 § 2 kpk obrona obowiązkowa zyskuje taki charakter od chwili, gdy ujawniły się okoliczności utrudniające oskarżonemu realizację materialnego prawa do obrony, a przeprowadzenie rozprawy bez udziału obrońcy w tej sytuacji stanowi uchybienie wymienione w art. 439 § 1 pkt 10 kpk – (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2007 r. III KK 130/2007 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2007 poz. 2023).Jednocześnie należy przypomnieć, że nawet wobec braku jednoznacznych przesłanek z art. 79 § 1 k.p.k. do zastosowania obrony obligatoryjnej, rzeczą Sądu meriti jest zbadanie, czy istniały w sprawie okoliczności „utrudniające obronę oskarżonemu (art. 79 § 2 k.p.k.). Orzecznictwo Sądu Najwyższego, podobnie jak piśmiennictwo, wiąże przecież okoliczności utrudniające obronę z właściwościami osobistymi i fizycznymi oskarżonego (wiek, stan zdrowia, sprawność poszczególnych narządów zmysłów) lub psychicznymi (stopień sprawności umysłowej, zaradność lub nieporadność) - VI Ka 253/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Słupsku z 2014-08-19.